Dag 2, Op weg naar de Bush lodge, Mpumalanga

Na voor mijn gevoel een veel te korte nacht gaat de wekker om half zes. Een paar minuten hoor ik gebonk op de deur. Een hard gebonk. Het is onze gids: 'Goodmorning! Time to wake up!' Ik ben een paar keer wakker geworden 's nachts, van de kou, van de angst dat ik mijn wekker niet zou horen. Ik sta op, probeer de angstaanjagende douche toch nog maar een keer uit, pak mijn koffer is en neem al mijn spullen mee naar beneden. Met de groep, nog allemaal een beetje stil van de slaap en ook wat zenuwen voor wat er komen gaat, pakken we onze koffers in de truck. Aan de achterkant zijn kluisjes, waar gelukkig zelfs mijn koffer in past. Met hulp tillen we 1 voor 1 alle koffers en tassen naar boven. Het is een spannend trappetje. Daar moet ik voorzichtig mee doen.Ik kan af en toe namelijk een beetje klunzig zijn. Na alles ingepakt te hebben volgt het ontbijt. Gelukkig is er koffie. Er is eigenlijk veels te veel. Ik neem wat yoghurt met een beetje fruit. We ontmoeten de twee andere reizigers, ook uit Nederland. Jan en Margo. Ze zijn vrijdag hiervoor getrouwd en vieren hun huwelijksreis. Ze zijn aardig en vriendelijk. Fijn! De gids geeft ons nog de nodige uitleg, we stappen in de truck en rijden nog in het donker het terrein af. 

De truck zit goed. De schuddende stoelen wennen al snel. Zie het als een continue massagestoel. Omdat we maar met zeven zijn is er genoeg ruimte. De truck biedt ruimte voor 16 personen. We stoppen onderweg voor een kop koffie, de zon schijnt ondertussen fel. We zijn allemaal nog wat stil. We rijden snel verder, want, een lange dag voor de boeg. De volgende stop is de brunch. We stoppen bij een restaurantje: Mayfly. Eerste plek met wifi. Het is een grappig gezicht. Alle zeven zitten we op onze telefoon. Familie en thuisblijvende dierbaren moeten worden gecontact. Het voelt nog een beetje onwerkelijk om midden in Zuid-Afrika te zitten. Ik voel me goed. We bestellen lunch. De hollanders en de gids zitten aan een tafel, net als de vier Duitse groepsleden. Wij bestellen een burger, links van ons wordt alleen vis besteld. Na het eten is het weer instappen en verder rijden. Op naar de Bush Lodge! 

We rijden de echte bush in, stukje bij beter voelt het echter en echter. De plek waar we de komende twee nachten zullen verblijven is adembenemend mooi. We slapen in tenten met een dak erboven, vrije uitzicht op de bush. We worden meteen gewaarschuwd. 'Deuren dichthouden, zaklamp altijd bij je hebben, dichte schoenen. Pas op voor de apen in je tent en check of er geen schorpioenen, spinnen of slangen zijn. Zijn ze er wel: Niets doen, ons halen. En wie is er hier alleen?' Ik steek mijn hand op. Deze vraag zal ik nog vele malen moeten beantwoorden deze weken. 'Ah, you will sleep close to my tent, so I can hear you when you scream.' Hij kijkt bloedserieus. Wat een geruststelling.  

Deze avond hebben we onze eerste echte 'Braai'. Joe en Wushi, de kampleiders, zijn druk bezig met het maken van vuur. Het vlees wordt gekruid en echte 'pap' wordt gemaakt. We worden geroepen. Er zijn olifanten achter in ons kamp. We lopen erheen. En jawel, het is echt. Met het licht van de zaklamp van Wushi komen twee olifanten te voorschijn, Op nog geen vijf meter afstand. Mijn hart gaat sneller kloppen. Het voelt onwerkelijk. Ze zijn prachtig. De zaklamp gaat uit, hij wil ze niet verder storen. Dieren en de natuur gaan hier altijd voor het menselijke plezier, wat een goed gevoel geeft. We gaan terug naar het vuur. Margo en ik trekken een fles witte wijn open. Het eten is heerlijk. Het uitzicht prachtig, de sterrenhemel zo helder dat het lijkt alsof ik de melkweg kan aanraken. We horen vogels en veel mannelijke impala's. Zij proberen de vrouwtjes te lokken met een hard, borrelend, vreemd, voor ons afstotelijk geluid. Later voelt het als gewoon, het geluid ga ik nog missen. Na het eten, de wijn en veel gepraat zijn we allen moe. Het is tijd voor de eerste nacht. 

Ik loop naar mijn tent. Het is de mooiste tent die ik ook van binnen heb gezien. Het heeft namelijk bedden en een badkamer. De douche is aardig voor me dit keer. Met zaklamp in mijn hand check ik mijn tent. Ik zie niks, maar weet dat dat eigenlijk geen reet zegt. Ik weet nog niet waar ik precies op moet letten, heb er geen oog voor. Maar ik hou mezelf voor dat ik niks zie dus ik rustig kan gaan slapen. Dankzij de vermoeidheid duurt het gelukkig niet lang voor ik in slaap val. De impala's op de achtergrond gaan de hele nacht nog verder. De wekker zal weer om zes uur gaan. Het luide gebonk op mijn tentdeur zal volgen. Op naar de vroege ochtendwandeling door de bush!